मनोगत शेतकऱ्याच्या विधवा पत्नीचे - मराठी लेख

मनोगत शेतकऱ्याच्या विधवा पत्नीचे, मराठी लेख - [Manogat Shetkaryachya Vidhava Patniche, Marathi Article].

आपली पोरं आता उपाशी नाय झोपणार धनी...

आज आभाळ भरून आले होते. आकाशात काळ्याकुट्ट ढगांची गर्दी झाली होती. अशातच सोसाट्याचा वारा वाहू लागला आणि त्या वाऱ्यावर स्वार होऊन पावसाचे अगणित थेंब खाली येऊ लागले. त्या टपोऱ्या थेंबांनी मला ओले चिंब करून टाकले होते. परंतु मला याचे भानच नव्हते.

तेव्हड्यातच झालेल्या वीजांच्या कडकडाटाने मी भानावर आले आणि घराच्या ओसरीवर जाऊन बसले.

आता मात्र माझ्या मनात माझ्या धन्याच्या आठवणीने गर्दी केली. त्या आठवणीत मी भूतकाळाचा एक एक धागा उसवत गेले. मनात एकच काहूर माजला. माझा धनी... पावसाची अगदी लहान मुलासारखी वाट पाही. पहिल्या पावसाच्या थेंबांनी भिजलेल्या धरणीतून अलगद वर आलेला कोवळा अंकुर पाहिला की त्याच्या चेहऱ्यावर जग जिंकल्याचं समाधान दिसे. मागच्या वर्षी पाऊस झालाच नव्हता. माझ्या धन्यानं खुप वाट पाहिली होती पावसाची. उजाडलं की तो आकाशाकडे डोळे लावून बसे. एखादा चुकला माखला ढग आकाशात दिसला की धनी खुश होई. पण ढग काही आमच्या गावात थांबायला तयार नसायचा.

दिवसामागून दिवस जात होते. आता तर शेतात पेरलेलं बेण ही करपून जाऊ लागलं होतं. आदल्या वर्षीही पाऊस फारसा झाला नव्हताच आणि या वर्षी तर अजून पत्ताच नव्हता.

‘आधीच उल्हास त्यात फाल्गुन मास’ अशी आमची अवस्था झाली. गोठ्यात बांधलेल्या दोन बैलांचा चाराही दुर्मिळ झाला होता. खाटीक एकदा येऊन गेला होता परंतु धन्यान त्याला आसं काही झापलं होतं की पुन्हा आमच्या दाराकडं फिरकायची हिम्मत झाली नव्हती. घरात माहेरहून आणलेल्या तांदळाची पेज बनवून कसंतरी आजवर निभावलं होतं, पण आता पुढं कसं होणार? हा यक्ष प्रश्न धन्याच्या आणि माझ्या मनात सतत थैमान घालत होता.

त्या रात्री धनी थोडा विचित्रच वागत होता मला सांगत होता “सरकार दरबारी जीवंत माणसाची कायबी किंमत राह्यली नाय बघ. इतकं दिस तालुक्याच्या गावाला फेऱ्या मारूनबी हाताला काही लागलं नाय. पण कारभारणी एक गोष्ट मला कळलीया की आपल्या पोरांपरीस सायेब लोकांची कुत्री लय नशीबवान हायती. आगं आमच्या पोरासनी इथं दोन वेळचं पोटभर जेवन मिळेनासं झालया अणि तिथं साहेबांच्या कुत्र्यांसनी किरीमची बिस्कीटं खायाला घालतायत. पण कारभारणी मी मात्र माझ्या पोरासनी दोन वेळचं पोटभर खायला घालीन बघ. आजच मला सरकारची एक योजना कळलिया. आपली पोरं बी बिस्कीटं खातील बघ, नक्की खातील!”

त्या अंधारातही माझ्या धन्याच्या डोळ्यात भरलेलं आभाळ मला दिसत होतं... आणि ती सकाळ उजाडली. मी सकाळची कामं उरकत होते; तेव्हड्यात शेजारचे भाऊजी ओरडत - किंचाळत आमच्या घराकडं येतांना मला दिसले. धापा टाकत त्यांनी सांगायला सुरवात केली, ‘वहिनी घात झालाय. तुमच्या धन्यानं काहीतरी इपरीतच करून ठेवलयं. तुम्ही शेताकडं चला’. ‘मी धावत पळत शेताकडं पोहोचले. शेतात अख्खा गाव गोळा झाला होता. माझी नजर समोरच्या बाभळीच्या झाडाकडं गेली, ते दृष्य पाहून माझातले उरले-सुरले त्राणही निघुन गेले आणि मी जमिनीवर कोसळले.

शुद्ध आली तरीही बाभळीला लटकलेलं माझ्या धन्याचं शरीर माझ्या डोळ्यासमोरून जात नव्हतं. मला खुप रडू वाटत होतं पण डॊल्यात एक थेंब येत नव्हता, खूप ओरडावं - किंचालावं वाटत होतं पण ओठातून शब्द फुटत नव्हता. सारं जग जणू अंधारात बुडून गेलं होतं. ह्या अंधारातच माझ्या आयुष्यातले काही दिवस निघुन गेले आणि एक दिवस आमच्या घरासमोर एक गाडी येऊन उभी ऱ्हायली. गाडीतून उतरलेल्या सायबाबरोबर आमच्या गावचं सरपंच आणि पोलिस पाटील घरात आले. थोडीशी विचारपूस करून; जाताना शासनाकडून आलेला दोन लाखाचा चेक देऊन निघून गेले.

आता मात्र माझ्या डोळ्यात असवांचा पुर आला होता. माझा धनी गेला त्या रात्री मुठभर उरलेल्या तांदळाची पेज बनवून मुलांना खायला घालून झोपी जाता जाता बोललेलं माझ्या धन्याचं बोल मला आठवलं “सरकारी दरबारी जीवंत माणसाला काय किंमत नाय बघ”. माझ्या धन्यानं मृत्युला कवटाळून एक सरकारी योजना पदरात पाडून घेतली होती आणि आपल्या पोरांच्या पोटापाण्याची सोय केली होती.

माझे हात माझ्या धन्याच्या तस्बिरी म्होरं आपसूक जोडलं गेलं आणि ओठातून शब्द बाहेर पडले.

आपली पोरं आता उपाशी नाय झोपणार धनी...
आपली पोरं आता उपाशी नाय झोपणार...!