केला बघुनी मी आभाळी
सुख पसरे शुभ्र आकाशी
ढग दुःख प्रतिमा काळी
भिरभिरती ह्या चिमण्याही
घेऊन आनंद उराशी
जीव लपवी क्षणी झाडात
संकट चाहुल जराशी
जगतो आपणही असेच
घेऊन यातना पोटी
कळ हृदयी येते तेव्हा
हाक देता थांबते ओठी
का बंधने ही लागावी
मनी मानव घ्या निष्पाप
वेळासे परतती पाऊल
पोरके होई जनहात
मन होई उदास निराश
परि बेवारस हे भटकते
मृगजळा ही दिसावे यास
क्षणभंगुर त्यात अडकते
