भुताटकी – भाग ३ (भयकथा) इंद्रजित नाझरे

भुताटकी – भाग ३ (भयकथा) - मराठीमाती डॉट कॉमचे सभासद लेखक इंद्रजित नाझरे यांची भुताटकी – भाग ३ ही मराठी भयकथा.

अहंकारातून जन्मलेला शाप एका चित्रकाराच्या कलेलाच त्याच्या विनाशाचं साधन बनवतो...

भुताटकी – भाग ३

इंद्रजित नाझरे (इचलकरंजी, महाराष्ट्र)

---

कलेच्या नावाखाली प्रसिद्धीच्या मोहात अडकलेला एक तरुण चित्रकार आपल्या अहंकारामुळे एका शापित शक्तीचा वाहक बनतो. त्याच्या ब्रशमधून उतरलेली प्रत्येक रेषा मृत्यूला आमंत्रण देऊ लागते. भुताटकी – भाग ३ ही कथा कला, शाप आणि आत्मविनाशाच्या भयावह प्रवासाची आहे.

---

अर्जूनला पेंटिंगची विलक्षण आवड होती. समोर दिसणारा कोणताही प्रसंग तो हुबेहूब कॅनव्हासवर उतरवू शकत असे. म्हणूनच त्याच्या कलेची मागणी वाढली होती— सोसायटी, शाळा, कार्यक्रम… सगळीकडे त्याला बोलावणं येत असे.

अर्जून अवघा पंचवीस वर्षांचा तरुण. तो आपल्या आजीसोबत राहत होता. सुंदर निसर्ग, रम्य दृश्ये, हसरी माणसं— फक्त सौंदर्यच त्याच्या ब्रशमधून उतरायचं.

एके दिवशी त्याला एका ठिकाणाहून मोठी ऑर्डर आली. आजीचा निरोप घेऊन तो निघाला… पण प्रवासातच भीषण अपघात झाला.

त्याचे दोन्ही पाय कायमचे निकामी झाले.

काळ पुढे सरकला. आजीही अंथरुणाला खिळली. अर्जूनचं घर अपंगत्व पेन्शनवर कसंबसं चालू होतं.

घर जीर्ण झालं होतं. जाळी-जळमटं, उंदीर, ओलसर भिंती— व्हीलचेअरवर बसून तो चित्र काढत असे.

गावातील काही प्रतिष्ठित लोकांनी अर्जूनचं चित्रप्रदर्शन भरवलं.

निसर्गरम्य सकाळ, धावते घोडे, गावाकडची पहाट, झाडांवर बसलेले पक्षी— सगळ्या पेंटिंग्ज समीक्षकांना भुरळ घालणाऱ्या होत्या.

पैसा आला. नाव झालं.

गावकऱ्यांच्या मदतीने अर्जूनने नवं घर घेतलं. तो आजीसोबत तिथे राहायला गेला.

आता दर आठवड्याला एक्झिबिशन. अर्जून श्रीमंत झाला.

पण त्याचबरोबर त्याच्यात बदल झाला. नम्रपणा गेला. अहंकार वाढला.

एके दिवशी काही लहान मुले त्याच्या घरी आली. “दादा, आमचं चित्र काढा ना…” म्हणून त्यांनी हट्ट धरला.

नाईलाजाने त्याने चित्र काढायला सुरुवात केली.

त्या मुलांमध्ये जया नावाची एक मुलगी होती— रंगाने फार काळी.

भीतीदायक पेंटिंग…!

---

अर्जून केवळ “सुंदर” चेहरेच रंगवत असे. त्याने जयाचं चित्र काढायला नकार दिला.

“निघ इथून! मला तुझं चित्र काढायचं नाही!”

“का दादा?” जया थरथरत विचारते.

“का म्हणून विचारतेस? काळी, डांबरट मुलगी!” सर्वांसमोर त्याने तिचा अपमान केला.

जया रडत घराबाहेर पडली. तिचं कोवळं मन तुटलं.

तिच्या तोंडातून शाप बाहेर पडला— “आजपासून अर्जून ज्याचं चित्र काढेल, तो माणूस मरेल!”

अर्जून उरलेल्या चार मुलांची चित्रं पूर्ण करतो. ती मुले निघून जातात.

आणि दुसऱ्या दिवशी— चारही मुलांचा रहस्यमय मृत्यू.

डॉक्टर, पोलीस— कोणालाच कारण सापडत नाही. अर्जून दुर्लक्ष करतो.

नंतर त्याला निसर्गरम्य जंगलाचं पेंटिंग काढायची ऑर्डर येते. तो ओळखीचं जंगल रंगवतो.

काही दिवसांत त्या जंगलाला भीषण वणवा लागतो. संपूर्ण जैवविविधता नष्ट होते. अर्जून तरीही हे योगायोग मानतो.

एक दिवस तो आजीकडे एकटक पाहतो. “आजीचं पेंटिंग काढावं…” असं त्याच्या मनात येतं.

तो ब्रश उचलतो. चित्र पूर्ण होतं…

आणि त्याच क्षणी— आजीच्या तोंडातून फेस येतो. ती तिथल्यातिथे मृत्युमुखी पडते.

अर्जून पूर्णपणे खचतो. तो एकटा पडतो.

सगळ्या घटनांचा अर्थ त्याच्या लक्षात येऊ लागतो.

शेवटी— तो स्वतःचं पेंटिंग काढायचं ठरवतो.

व्हीलचेअरवरून आरशासमोर येतो. स्वतःचं प्रतिबिंब पाहून चित्र रेखाटतो. चित्र पूर्ण होतं.

तो आरशात हात हलवतो— आणि अचानक आरशाला तडा जातो.

काचेचे तुकडे त्याच्या डोळ्यांत… शरीरात घुसतात.

रक्ताची चिळकांडी त्याच्याच पेंटिंगवर उडते.

आणि— अर्जूनचा मृत्यू होतो.

भुताटकी – भाग ३ क्रमशः

इंद्रजित नाझरे यांचे इतर लेखन वाचा: