भुताटकी – भाग २ (भयकथा) इंद्रजित नाझरे

भुताटकी – भाग २ (भयकथा) - मराठीमाती डॉट कॉमचे सभासद लेखक इंद्रजित नाझरे यांची भुताटकी – भाग २ ही मराठी भयकथा.

कर्तव्यामुळे एकाकी सरकारी निवासस्थानी आलेल्या आयपीएस अधिकाऱ्याला पत्नीच्या रूपातील भयानक अलौकिक शक्तीचा सामना करावा लागतो...

भुताटकी – भाग २

इंद्रजित नाझरे (इचलकरंजी, महाराष्ट्र)

---

कर्तव्यदक्ष आयपीएस अधिकारी श्रीकांत गोडबोले यांची अचानक बदली त्यांना विदर्भातील एका एकाकी सरकारी निवासस्थानी घेऊन येते. पत्नीपासून दूर, अंधाऱ्या रात्रीत सुरू होणारा हा प्रवास केवळ नोकरीचा राहत नाही, तर विश्वास, प्रेम आणि वास्तव यांना हादरवणाऱ्या भयावह घटनेत बदलतो. भुताटकी – भाग २ मानवी भावनांवर आघात करणाऱ्या अलौकिक भयाचा थरार उलगडते.

---

आयपीएस अधिकारी श्रीकांत गोडबोले हे राज्यातील रत्नागिरी जिल्ह्याचे कलेक्टर होते. त्यांची पत्नी सौ. सुखदा गोडबोले आणि दोन गोंडस मुले—अवनी व मयंक—यांच्यासोबत ते सुखी संसार जगत होते.

आज मात्र त्यांच्या आयुष्यात एक नवा वळण घेणारा आदेश आला होता—बदलीचा.

रात्री जेवणाच्या टेबलावर श्रीकांत यांनी तो विषय काढला. सुखदा क्षणभर गोंधळली. तिने नजरेनेच सुचवलं—मुले झोपल्यावर बोलूया.

जेवण आटोपलं. मुले झोपली. सुखदा गॅलरीत आली.

“हं… आता बोला,” ती म्हणाली. “पुन्हा बदली? यावेळी कुठे?”

“यवतमाळ,” श्रीकांत शांतपणे म्हणाले.

ते ऐकताच सुखदाने डोकंच पकडलं. “अहो, आता कुठे आपण कोकणात आलोय… दोन वर्षंही झाली नाहीत आणि पुन्हा विदर्भ! मला खरंच कंटाळा आलाय या सततच्या बदल्यांचा.”

“माझ्याही हातात काही नाही,” श्रीकांत हळू आवाजात म्हणाले. “सगळं सरकार ठरवतं. मुलांचं शिक्षण… मलाही तेच वाटतं.”

थोड्या वेळाने दोघेही एकमताने शांत झाले. “कधी निघणार आहात?” “दोन दिवसांत,” त्यांनी उत्तर दिलं.

सुखदा निघणार इतक्यात श्रीकांत तिचा हात धरून तिला जवळ ओढतात. ती लाजते. “मला समजून घे,” ते म्हणतात. “तुझं ते गोड हसू… म्हणूनच मी तुलाच निवडलं.”

ते तिच्या गालांवरील केस बाजूला सारून चुंबन घेणार, इतक्यात— अवनी रडत जागी होते.

सुखदा धावत मुलांच्या खोलीकडे जाते. श्रीकांत गालातल्या गालात हसतात.

दुसऱ्या दिवशी पहाटेच श्रीकांत कलेक्टर ऑफिसला जातात. काम आटोपून दुपारी लंच घेत असताना सी.एम. ऑफिसकडून तातडीचा मेल येतो.

यवतमाळचे विद्यमान कलेक्टर आजारी पडले होते. श्रीकांत गोडबोले यांना तात्काळ कार्यभार स्वीकारायचा आदेश होता.

ते घरी फोन करतात—लँडलाईन लागत नाही. सुखदाला फोन करतात—ती घरकामात व्यस्त असल्याने कॉल उचलत नाही.

पी.ए. संपूर्ण परिस्थिती सांगतो. रत्नागिरी ते यवतमाळ—८०५ किलोमीटर. १४ तासांचा प्रवास.

श्रीकांत रस्ता मार्ग रद्द करतात. ते पुणे विमानतळ गाठतात.

तेवढ्यात सुखदाचा फोन येतो. ती समजूतदारपणे म्हणते, “तुम्ही जा. मी नंतर येते… किंवा मुंबईला शिफ्ट होते.”

तेच त्यांचं शेवटचं संभाषण ठरतं. पुणे ते नागपूर विमानप्रवास. पुढे सरकारी वाहनाने यवतमाळ.

रात्री उशिरा ते सरकारी निवासस्थानी पोहोचतात. घर थोडंसं एकाकी. अंधार गडद.

लाईट गेलेली. रात्री दीड वाजता ते थकून बेडरूममध्ये कोसळतात. झोप लागते.

रात्री दोन वाजतात. रातकिड्यांचा किरकिराट. आणि अचानक— एका स्त्रीचं हसू.

निरव शांततेत तो आवाज अंगावर येतो. श्रीकांत दचकून उठतात.

पुन्हा हसू. या वेळी अधिक स्पष्ट. तो आवाज शोधत ते पुढे जातात. डावीकडे एक बंद दार. आवाज—अगदी सुखदासारखा.

दाराला बाहेरून कडी. वाऱ्याची घुनघुन.

ते कडी काढणार, इतक्यात फोन वाजतो. अडीच वाजलेले असतात.

फोनवर सुखदा— “तुम्ही व्यवस्थित पोहोचलात ना?”

ते उत्तर देणार, इतक्यात— बंद दार आपोआप उघडतं. कर्कश आवाज. ते मागे वळतात.

दारातून… हसतमुख सुखदा बाहेर येते.

फोनवरही सुखदा. आणि समोरही.

श्रीकांत थिजतात. भीतीने शब्दच सुचत नाहीत.

समोर उभी असलेली ती स्त्री म्हणते— “माझ्या हसण्यामुळेच मला पसंत केलं ना?”

क्षणात तिचं निरागस हसू एका राक्षसी, विकृत हसण्यात बदलतं.

मोबाईल हातातून खाली पडतो.

“आता मला किस करून जवळ घेणार का?” असं म्हणत ती भयानक भूतस्त्री वेगाने श्रीकांतवर झेपावते.

आणि— बंगल्याचं दार आपोआप बंद होतं.

बाहेर कुत्र्यांचं रडणं… आणि कोल्हेकुईचा भयानक आवाज…

भुताटकी – भाग २ क्रमशः

इंद्रजित नाझरे यांचे इतर लेखन वाचा: