मंगलचंदन

मंगलचंदन, मराठी कविता - [Mangalchandan, Marathi Kavita] स्निग्धसकाळी कोकिळेच्या भूपाळीतील आरोही तू, संध्याकाळी समईमधल्या प्रकाशातलं नवचिंतन तू.

स्निग्धसकाळी कोकिळेच्या भूपाळीतील आरोही तू
संध्याकाळी समईमधल्या प्रकाशातलं नवचिंतन तू
छबी पाहता डोळ्यामध्ये हरवून जातो मी अवकाशी
ठोके देणे विसरुन जाऊन हृदयही रमते तुझ्याच देशी

वसंतपहाटे सूर्याच्या त्या दवांत लक्षो प्रतिबिंबी तू
कृष्णचुड्याच्या लाल थव्यागत दरवळणारी लाली ही तू
तळहातावर हात ठेवता विद्युतलहरी नसानसांतून
वितळून जाण्या तव स्पर्शाने मंगलचंदन आलो लिंपून

शुभ्र ढगांच्या गर्द गारवी ओठ तुझेही मृदुलमालती
हसताना तू रेशीमधारा मुसळधारमम हृदयावरती
थंड करुनिया विश्वाग्नी मग स्पर्श तुझाही बिलगून जातो
भूलवून तांबूस आकाशाला मिठीत तुझ्या मी स्वर्ग पाहतो

नक्षत्रांच्या शांत प्रकाशी करशील ना स्पर्शाने सोने
शुक्रासम तू चंचल आणि अचल धृवासम माझे असणे
शोधून वेचून फुलविन शिंपून तुझ्याचसाठी शब्दवेली ह्या
श्वास होऊनी तुझ्या सभोवती तूच मला मग पूर्ण कराया