माझे घड्याळ - मराठी कविता (विंदा करंदीकर)

ज्येष्ठ आणि प्रसिद्ध मराठी कवी विंदा करंदीकर (गोविंद विनायक करंदीकर) यांची माझे घड्याळ ही लोकप्रिय मराठी कविता.

घड्याळ माझे नवे असे, सुंदर दिसते पहा कसे

---

माझे घड्याळ - मराठी कविता (विंदा करंदीकर)

ज्येष्ठ आणि प्रसिद्ध मराठी कवी विंदा करंदीकर (गोविंद विनायक करंदीकर) यांची माझे घड्याळ ही लोकप्रिय मराठी कविता.

---

घड्याळ माझे नवे असे;
सुंदर दिसते पहा कसे!
दादाचे तर जुने मुळी;
झुरळांची वाटे खोली!
घड्याळ माझे लखलखते;
सांगा कोणाचे आवडते?

‘उगाच वटवट बोलु नये;
कटकट कोणा करू नये’
तूच नाहि का म्हणत असे?
किटकिट त्याची सदा असे.

दिवसा किटकिट,
रात्री किटकिट,

घड्याळ माझे गुणी मुळी
कटकट कधी ना करी खुळी!

गडबड करिता मार मिळे,
हेहि न त्याला कसे कळे?
रात्री निजण्याच्या वेळी
दादा त्याचा कान पिळी;
कुरकुरते, परि ना खळते,
रागाने चिडूनी जाते;
झोप लागते दादाला,
ते नच खपते पण त्याला;
पहाट होता गुरगुरते,
दादाला जागे करते.

दादा उठतो;
चिमटा घेतो;

तेव्हा मग ते गप्पा बसे;
घड्याळ माझे कधी न असे!

रात्री नशिबी कोनाडे;
दिवसा करिते पुढेपुढे.
उगाच बसते ऐटित
हालवीत अपुले हात;
लहानमोठे हात तसे
पाहुन येई मला हसे.
लाज तयाला ना त्याची;
खोड कोठची जायाची?
हात असे फिरवुन आधी
मोडुन घेते कधीकधी!

वैद्य आणुनी,
हात जोडुनी,

दादा देतो पुन्हा जरी,
फिरवित बसते हात तरी!
घड्याळ माझे परी पहा;
चाळा त्याला मुळी न हा.

घड्याळ दादाचे, आई,
सर्वांना करिते घाई.
खेळ रंगला असे जरी
मधेच दादा पुरा करी.
गोष्ट न राजाची सरली;
बाबा म्हणती, ‘छे, झाली.’

घड्याळ असले
कुणास सुचले?

घड्याळ माझे गुणी परी,
किती वाजले पहा तरी!
सकाळचे अवघे सात;
म्हणती खेळा बागेत.

- विंदा करंदीकर (गोविंद विनायक करंदीकर)